T24 |22 Ağustos 2018
Çıplaktır.
Küflü, kirli bir karanlık basmıştır odayı.
Elleri arkadan bağlıdır.
Çırılçıplak bedeni, iki çelik dolap arasında, ayaklarından bağlı
bir iple baş aşağı asılmıştır.
Kan ter içinde kalmış vücudunda, kötücül bir nefretin
kanattığı, bir çocuk bedenine fazlasıyla büyük gelen izler taşımaktadır.
Henüz on üç yaşındadır.
Kaldıramayacağı kadar büyük bir yükün ağırlığı altında gözlerini
karalar basmış, şuurunu yitirmiş, bayılmıştır.
Onca acının, kanın, fenalığın kararttığı gözlerinin perdesi
yavaşça aralanır, kapı aralığından bakan kadını görür.
Başını mecalsizce kaldırır.
“Anne su!” der, “anne bana su ver!”
Başka bir şey demez!
Diyemez!
Annedir ama annesi değildir Fehime!
Adı Fehime’dir.
Su veremez, sadece bakar! Kollarından tutularak getirildiği
kapı aralığından içeri çaresizce bakar.
Yüreğine, o ana kadar hiç tanımadığı şiddette bir acının
zerk edildiğini hisseder.
Annedir ama annesi değildir!
Tanımadığı o çocuk gibi o da gözaltındadır. Tıpkı on birindeki
Hazni, on üçündeki Davut gibi; Davut’un annesi Hayat gibi… Tıpkı on altısındaki
Nedim, on dokuzundaki Mehmet Emin, yirmisindeki Abdurrahman Olcay, yirmi
birindeki Abdurrahman Coşkun gibi…
İçine doğdukları coğrafyanın kaderi onları, ölümün hep kanla
sınandığı bu talihsiz topraklarda, karanlık, kirli, küf kokulu odaların
izbeliğine sürüklemiştir.
Birazdan, o malûm kirli yapışkanlık büyüyecek, istemsiz çığlıklar
yükselecektir hücrelerden. Çocukların, çocuk yaştaki gençlerin, kadınların bedenleri,
babalar ve anaların gözleri önünde acıya, kana, kötülüğe bulanacaktır. Ve çocuklar,
anne babalarının hayatlarına zerk edilen sınırsız acıların kaçınılmaz tanıkları
olacaklardır...
Orada, bir insan bedeni üzerinden işlenecek en ağır suçlar;
en arsız, en zalim, en hoyrat biçimde işlenmeye devam edilecektir!
Bir gün önce, bir buçuk yaşındaki oğlu, bir rütbeli
tarafından kucağından alınmış, duvara fırlatılmıştır Fehime’nin!
Çırılçıplak bedeni ayaklarından baş aşağı asılmış, on üç
yaşında bir çocuğa su veremeyecektir Fehime!
Kapı aralığından çaresizce bakacaktır Fehime…
Dargeçit kazıları, 2012 |
“bir hafta ömrün kaldı”
Adı Süleyman’dır.
Çocuklar, torunlar büyütmüştür.
Bitişikteki odada bulunan, kucağında çocuklu kadının babasıdır.
Karanlık, küflü hücrelerde bir bir kanatılırken çocukların
ruhları, gençlerin ve kadınların acılar içindeki çırpınışları birbirlerine
izletilmiştir.
Yüzünü Süleyman’a dönmüş bir komutan, kibirle kaldırmış yüzünü
“bir hafta ömrün kaldı” demiştir.
Zaman kimi topraklarda acelecidir, hoyrattır, acımasızdır.
Aradan dört ay geçmiştir.
Sene 1996, Mart’ın altısıdır.
Issız bir belde, yanmış topraklar, bir korucu köyü, köyde
kör bir kuyu; içinde, işkence edilerek öldürülmüş, kafası gövdesinden ayrılmış
bin insanın başsız bedeni bulunmuştur!
Soruşturma evrakları, otopsi raporları, dna testleri…
“Kafasız cesedin adı Süleyman’dır” demiştir.
Süleyman’ın acılara doymuş coğrafyası, kahrından bir kez daha
yanmış, bir kez daha kavrulmuş, bir kez daha erimiştir.
Berfo Anne’dir, Elmas Anne’dir, Emine
Anne’dir artık o
Bu sefer adı Asiye’dir.
Telefonla bağlanmıştır televizyona.
Sesi ağlamaklıdır. Kötücül bir coğrafyanın çaresizliğini
başka ve bilinmeyen bir dilden anlatmaktadır…
Bir Cumhuriyet Bayramı günü evinden alınan, son olarak bir
kapı aralığından çırılçıplak bedeni baş aşağı asılmış olarak görülen oğlu
Seyhan’ı aramaktadır.
Gitmediği devlet kurumu, derdini anlatmadığı yetkili, çalmadığı
kapı kalmamıştır.
Çığlığını bir televizyon aracılığıyla dünyaya duyurmasının ardından
gözaltına alınır Asiye. Günlerce ağır işkencelerden geçirilir, 11 gün sonra
yarı baygın bir şekilde ıssız bir yere bırakılır.
Doğup büyüdükleri toprakları kasıp kavuran kötülük baş
edilecek gibi değildir. Karşı koyamadıkları bu yangın 1997 yılında Asiye Ana ve
eşi Ramazan’ı İstanbul’un varoşlarına savurur.
Asiye Ana’nın yüreğindeki ateş, onu, 1998 yılında önce İnsan Hakları Derneği’ne,
sonra da Galatasaray’a götürür.
Orada, kendisi gibi evlatlarını, eşlerini, yakınlarını
arayan başka kadınlarla tanışır.
Cumartesi Anneleri
denmektedir onlara. Her cumartesi günü, Galatasaray
Meydanı’nda, ellerindeki kırmızı karanfillerle sessizce oturmakta, kayıplarını
aramaktadırlar…
Dargeçit kazıları, 2012 |
O günden sonra, artık bir Cumartesi Annesi’dir o; Berfo
Anne’dir, Elmas Anne’dir, Emine Anne’dir artık. Her hafta, koluna
giren biri yardımıyla Galatasaray’a gelir, on üç yaşında kaybedilen oğlu
Seyhan’la birlikte bütün kayıpların sessiz çığlığına ses olmaya çalışır.
Asiye Doğan, 2000
yılının 31 Ekim’inde, oğlu Seyhan’ına kavuşamadan hayata veda eder. Cenazesi İstanbul,
Altınşehir’deki mezarlığa defnedilir.
Cumartesi Anneleri’nden Asiye Ana’nın boşluğunu bu sefer eşi
Ramazan dolduracaktır. Baba Ramazan, oğullarının hiç değil bir mezarı olsun ister.
Sonraki yıllarda da Galatasaray Meydanı’nı terk etmez, Cumartesi Anneleri’yle
beraber olur.
Ne var ki onun yüreği de, yaşadıkları acılara ancak 2010
yılına kadar dayanacaktır. Baba Ramazan, geçirdiği kalp kriziyle birlikte hem yaşadığı
talihsiz hayata, hem de çektiği onca acıya, eziyete gözlerini yumar.
Böylece, Baba Ramazan da, oğullarının bir mezarı olduğunu
göremeden, başında bir çift dua edemeden eşi Asiye’nin mezarının yanına
gömülür.
Elinde ağabeysinin kemikleri
2012 yılı, Şubat ayının on yedisidir.
Mardin’in Dargeçit ilçesi, Bağözü Köyü’nde bir kepçe, cılız kalabalığın ortasında toprağı
kazmaktadır. Açılan çukurun içi taşlarla doludur.
27 yaşında genç bir adam, kuyunun içindeki taşları bir bir
kaldırmakta, toprağı avuçlayıp içindekileri ayıklamaktadır…
Taşların altından bir kemik parçası çıkar. Derken bir kemik
parçası, bir kemik parçası daha… Kemiklerle birlikte bir de kazak çıkmıştır.
Genç adamın adı Hazni’dir ve elinde ağabeysinin kemiklerini
tutmaktadır.
Hazni, 17 yıl önce, 29 Ekim Cumhuriyet Bayramı’nda, ağabeyi
Seyhan’la birlikte gözaltına alınmış, bir köpek kulübesine kapatılmış,
işkencede kaldığı karakolun bodrum katında, 3 gün boyunca bitişikteki odada
bulunan Seyhan’ın çığlıkları dinletilmiştir.
Hazni, ağabeyi Seyhan’ı kazağından tanımıştır!
Hazni, ağabeyi Seyhan’ı kazağından tanımıştır!
22 Temmuz 2013 yılında adli tıp kurumundan gelen rapor,
yapılan DNA karşılaştırması sonucu kemiklerin Seyhan Doğan’a ait olduğunu söyler.
Böylece Cumartesi Anneleri’nin ısrarla adalet arayışları bir
kez daha sonuç vermiş olur.
Asiye Ana ve Baba Ramazan’ın vasiyetleri yan yana gömülmekti. “Seyhan'ı bulursanız bizi yan yana gömün" demişlerdir.
Bu vasiyet üzerine çift, Altınşehir’deki mezarlarından
çıkarılarak Dargeçit’e götürülürler. Burada yapılan törenle Asiye Ana ve Baba
Ramazan, oğulları Seyhan’la yan yana gömülürler. Yaşam onları kavuşturamamıştır.
Birbirilerine doyamadan, yüreklerine hep acılar zerk edilmiş olarak, hep hasret
biriktirerek yaşadıkları bu hayatta ancak ölüm kavuşturmuştur onları.
Küfelerinde ölümle, kanla, korkuyla sınanmış toprakların hikâyeleri
25 Ağustos 2018, Cumartesi.
Kayıp yakınları 700.kez İstanbul’daki Galatasaray
Meydanı’nda olacaklar.
Bir kez daha yaralarına yaslanarak, ağır, aksak evlerinden
çıkacaklar; küfelerinde ölümle, kanla, korkuyla sınanmış toprakların
hikâyelerini taşıyacaklar.
Ağızlarında bıçak açmaz suskuları, ellerinde kayıp
resimleri, yakalarından birer kırmızı karanfil, hep birlikte ülkelerinin
kaybolmuş vicdanını arayacaklar…
Bu hafta, acılarını alın çizgilerinde derin bir çığlık gibi
taşıyanların haftası.
Bu hafta inancın, arayışın, umut etmenin 700.haftası.
Gelin, bu hafta kendinize ve insanlığa bir iyilik yapın.
Sizler de bir cumartesi gününüzü kayıplar için ayırın.
Çocuklarınızla gelin; anneleriniz, babalarınız,
kardeşlerinizle; sevgililerinizle gelin.
Yedi yüz haftadır Galatasaray’ın taşından, betonundan,
duvarından yükselen bu sessiz çığlığa siz de kulak verin.
Sanki yüzyıllardır o meydanda kalmış, taşlaşmış, anıtlaşmış
gibi duran yüzlere iyi bakın.
Bir ülkenin can çekişen vicdanının ölüm kokan sessizliğini
duyacaksınız orada.
Hayalleri, henüz büyümeden kaybedilmiş çocukların “anne su”
diye yalvaran seslenişlerini göreceksiniz orada.
+++
Not/Dargeçit Davası: 29 Ekim – 3 Kasım
1995 tarihleri arasında Mardin’in Dargeçit İlçesi’nde evlere baskınlar yapılır
ve üçü çocuk, ikisi lise öğrencisi 7 kişi Dargeçit Jandarma Taburu’nca
gözaltına alınarak kaybedilir. Kayıp yakınlarının başvuruları dikkate alınmaz,
yapılan girişimler sonuç vermez, dava açılmaz, açılan davalar da kapatılır.
29 Mayıs 2009
tarihinde İHD Mardin Şubesi’nin çabası sonucunda Dargeçit Cumhuriyet
Başsavcılığı dosyayı yeniden açar ve soruşturma başlatır. Savcılığın yürüttüğü soruşturma kapsamında
Dargeçit kayıplarının gözaltında öldürülerek kuyulara gömüldüğü gerçeği ortaya
çıkar. 2012 – 2013 ve 2015 tarihleri arasında yapılan kazılar sonucunda,
gözaltına alınan kişilere ait, kimilerinde mermi delikleri bulunan 11 kafatası
ile ağır işkence izleri taşıyan kemiklere ve elbise parçalarına ulaşılır. Süleyman Seyhan'ın atıldığı kuyuyu gösteren uzman çavuş Bilal Batırır'dan ise bir daha haber alınamadı. Batırır’ın, Dargeçit Jandarma Taburunda kalorifer kazanında yakıldığı iddiaları, savcılık soruşturmasına geçti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
yusuf.nazim1@gmail.com